Album Info
- cosimo fiaschi – soprano saxophone
- alessandro giachero – piano, prepared piano
- emanuele guadagno – electric guitar
- nicholas remondino – drums, electronics
recorded by griffin rodriguez, april 28, 2019
at pisa jazz, theatre sant’andrea, pisa, italy
mixed and mastered by griffin rodriguez at fonterossa, siena, italy
produced by fonterossa records and sonoria
thanks to griffin rodriguez, pisajazz, silvia bolognesi, fonterossa,
andrea silvia giordano, jacopo guadagno
all compositions by alessandro giachero, cosimo fiaschi, emanuele guadagno, nicholas remondino, ©siae
design: lysander le coultre (strangelove creatives)
photography: monique besten
distribution: www.subdist.com
evil rabbit records is a member of www.toondist.com
Reviews
-
Mario Biserni, 24 june 2023, sands-zine
Sottopongo alla vostra attenzione due documenti sonori interessanti, validi e, soprattutto, molto importanti. Entrambi i progetti sono stati concepiti nell’humus fertile, per il jazz e per numerose altre cose, che circonda la città di Siena.
“Le Jardin Sonore” è il secondo disco firmato dal collettivo Sonoria e, al pari di quello che l’aveva preceduto, viene pubblicato dall’olandese Evil Rabbit Records. Purtroppo, più o meno in concomitanza con la sua uscita, l’animatore del quartetto Alessandro Giachero ha lasciato questo mondo e il disco si accolla così l’amaro ruolo di testamento sonoro. Le registrazioni, al pari di quelle del disco precedente, sono avvenute nel contesto di Pisa Jazz 2019, e il pianoforte di Giachero è ben coadiuvato dal sax soprano di Fiaschi, dalla chitarra elettrica di Guadagno e dalla batteria di Remondino (tutti suoi allievi). Azzeccato il titolo di giardino sonoro per una musica definibile come un ambient-jazz minimale e perfettamente organizzato, elegantemente disegnato e ben lontano dalle jungle selvagge del free jazz anni ’60. L’uso di tecniche non convenzionali, l’assenza di melodie ben definite, tutto contribuisce alla creazione di un disegno che possiamo ben definire astratto. È come se il giardino fosse stato progettato usando piante e fiori inusuali, evitando geometrie facilmente riconoscibili, ma pure con un suo ordine e nessuna discrepanza fra le varie forme e i vari colori utilizzati. Magistrale.
(…)
Non sono soltanto il Palio, il panforte e la Nannini ciò che la città toscana può offrire agli appassionati. -
Petr Slabý, 19 september 2022, hisvoice.cz
Italské uskupení Sonoria živě i „studiově“ ve stejný den na dvou albech
Elementární improvizace a potulování ve zvukové zahradě.
V roce 2020 vydal label Evil Rabbit záznam z koncertu kapely Sonoria z 28.4. 2019, lapidárně nazvaný Live In Pisa, na němž najdeme dvě pozvolna spřádané instantní kompozice hrané s nesmírným soustředěním a jakousi vnitřní pokorou. Sopránsaxofonista Cosimo Fiaschi, hráč na (mnohdy preparované) piano Alessandro Giachero, hráč na elektrickou kytaru Emanuele Guadagno a bubeník a elektronik Nicholas Remondino vytvářeli svou hudbu převážně taktilně jednotlivými údery a drobnými ataky či rozechvíváním.První osmatřicetiminutový kus Forisportam Church Suite má občas i určitou plošnost. Dýchavičný i skřípavý saxofon vše rozehrává do mystických rozměrů. Jednotlivé ťuky na klávesnici zvyšují napětí. Bicí duní i chřestí a elektronika vše jen občas podmalovává nebo jemně zachrčuje. Je to zádumčivá mše pro prostor, šance pro bezbřehé rozjímání. Cca třináctiminutový opus signifikantně nazvaný Elements je sice ve své podstatě kompaktnější, ale zároveň v něm nacházíme právě onu elementárnost. Bicí jsou občas běhavé, saxofon zpěvnější, elektronika spaceovější, kytara vazbivější a piano téměř minimalizované, ale začasté ve velmi razantní formě. Taky tady se postupně začíná plnit hluková hladina a pak zase upadat do zklidnění, aby následoval rozpad do elementárních částic.
Odpoledne téhož dne však toto společenství nahrálo ještě jakési matiné bez publika, které v podobě alba spatřilo světlo světa až letos. Dostalo příznačný název Le Jardin Sonore a skutečně je jakousi procházkou zvukovou zahradou s drobnými hudebními lístky a kvítky. Na první poslech je jakoby zahuštěnější a dočkáme se v ní více markantních poryvů. Ale obě díla je nejlepší si poslechnout na sluchátka, abyste si vychutnali všechny sonické prvočinitele. Zvukovou zahradu tvoří šest položek. První Crystal Panorama je vrzavě průzračné. Titulní skladba začíná probubínkováváním s elektronickým odérem a rozvíjí se v uvolněnou promenádu s nervními detaily. Jakoby z nitra země přichází v kosmickém zvuku Here Come The Ants. Mikrosvět se všemi tajemstvími a záludnostmi. Nejbohatší je rozsáhlá seance Beyond The Borders se strukturalistickými bicími, naléhavým saxofonem a jemně hřmotící podmalbou klavíru a posléze i kvílivých tónů z kytary. Výbušné milieu tu má svou proměnlivost od hladivějších poloh až po rozpad do filigránských ozvuků. Balio E Xanto je fragmentární s nejrůznějším oťukáváním podobně jako závěrečná dofukovaná a krásně roztříštěná náruživá coda Breathe In Between.
V obou případech jde o pozoruhodná díla, která žel již v této podobě nebudou mít pokračování, neboť rozlet kapely ukončil v říjnu 2020 infarkt pouze devětačtyřicetiletého Alessandra Giachera, který byl několikrát vyhlášen coby nejtalentovanější italský hudebník a mimo jiné stihl v průběhu své kariéry účinkovat a nahrávat také s Anthonym Braxtonem. -
Neri Pollastri, 19 september 2022, allaboutjazz.com
Sonoria era il quartetto con il quale Alessandro Giachero lavorava negli ultimi due anni della sua vita. Ce ne parlava nell'intervista di qualche tempo fa: una sorta di laboratorio di ricerca messo in piedi assieme ad alcuni dei migliori allievi usciti da Siena Jazz, di cui il pianista curava l'organizzazione didattica, nel quale cercava di mettere a fuoco e concretizzare alcuni degli aspetti della musica che più gli stavano a cuore, quali l'improvvisazione, il suono, le variazioni timbriche e dinamiche. La formazione registrò nel giugno del 2019 nel Teatro S. Andrea di Pisa e un primo album—Live in Pisa—era già uscito nel 2020, prima della scomparsa di Giachero. Adesso ne esce un secondo, che era al tempo già programmato: Le Jardin Sonore.
Lo spirito è ovviamente il medesimo che permeava Live in Pisa: musica per lo più rarefatta, che procede per salti e valorizzando il silenzio, così da dar vita ad atmosfere meditative, con i musicisti che interpretano i loro strumenti tutti e quattro in modo non tradizionale e atipico: il pianista agisce soprattutto in modo puntillistico, con percussioni sulla tastiera che si avvalgono anche della "preparazione" dello strumento e del lavoro diretto sulle corde; il sassofonista soprano Cosimo Fiaschi opera su armonici, sovracuti e distorsioni, distendendosi in note lunghe e quasi mai fraseggiando; similmente, il chitarrista Emanuele Guadagno si produce quasi ovunque in disegni elettronici e suoni isolati, in contrappunto con i compagni, più che in fraseggi tipici del suo strumento; il batterista Nicholas Remondino interviene più come un percussionista, fornendo ritmo alla costruzione collettiva, ma anche operando all'elettronica per conferire apertura scenografica alla musica.
Ne risulta così una sorta di quadro musicale quasi pittorico, all'apparenza statico ma in realtà in continuo, sottile cambiamento, senza che nessuno dei musicisti prenda interamente la scena—sebbene a lungo il soprano la illumini, restando in primo piano—ma in modo da far sì che l'intero organico produca un suo specifico e caratteristico suono. Una costruzione complessa, che cattura potentemente l'attenzione e impone all'ascoltatore di essere seguita passo a passo nel suo divenire.
Rispetto al precedente album, tuttavia, la maggiore frammentazione della musica (i brani sono qui sei, contro i due dell'altro) favorisce una fruizione leggermente diversa e una più precisa caratterizzazione degli episodi: particolarmente ipnotico il brano eponimo, con la ribattuta di un tempo fisso dettato dal piano e Fiaschi che lo contrasta con linee dal venato lirismo; cangiante "Beyond the Borders," prima intenso grazie alla spinta ritmica di piano, chitarra e batteria mentre il soprano avanza per trilli, poi etereo e galleggiante, con la chitarra che finalmente arpeggia sulla lieve pulsazione della batteria, per diventare poi un astratto susseguirsi di lievi suoni che si rispondono; evocativo, con richiami etnici, "Balio e Xanto."
Siamo comunque in un ambito decisamente contemporaneo, quello verso il quale il jazz che non si ripiega su se stesso oggi tende sempre più a dirigersi, ma proprio perché le suggestioni contemporanee vengono esplorate con uno sguardo formatosi anche attraverso il jazz, ne scaturisce una "musica che non c'è," suggestiva e intrigante, alla quale proprio per questo si perdona volentieri qualche leggera ridondanza o ripetitività, che rientra nei caratteri dell'esplorare, attività che inevitabilmente comporta qualche girare in tondo e alcuni ritorni in luoghi già attraversati.
Una musica aliena, della quale comunque si sente il bisogno e che, purtroppo, in questo caso non potrà più essere ripetuta, né ascoltata dal vivo, almeno in questa forma, per la mancanza del mai troppo rimpianto Giachero. Ai suoi giovani compagni e allievi il compito di svilupparne la splendida eredità.
Album della settimana.
-
Jan Granlie, 3 june 2022, salt peanuts
Det lille plateselskapet Evil Rabbit er et selskap som aldri går på kompromiss med det kunstneriske musikerne vil ha fram i produksjonene sine. Her tenker man ikke på listeplasseringer og høye salgstall, men å gi musikere som lager litt «annerledes» musikk mulighet til å få musikken sin ut til et lite, men eksklusivt publikum. Og kvartetten Sonoria er utvilsomt en av disse. Vi har også tidligere anmeldt en innspilling med kvarttetten. Platen «Live in Pisa», fikk vår oppmerksomhet i 2020, og den anmeldelsen kan du lese HER.
Sonoria består av sopransaksofonisten Cosimo Fiaschi, som kommer fra Firenze, og har bakgrunn både fra klassisk musikk og jazz. Han har visstnok bodd en periode i København, uten at jeg kan huske å ha påtruffet hans navn på noen av de klubbene jeg har frekventert de siste sju årene. Pianisten Alessandro Giachero kommer fra Alessandria i Italia, og har viet de siste årene til impromusikken, og gjerne den som ligger i grenselandet mellom jazz og samtidsmusikk, mens gitaristen Emanuele Guadagno er den som kanskje har mest erfaring innenfor jazzen, siden han har spilt med musikere som Stefano Battaglia, Tim Berne, John Taylor og Steve Lehman, og han har spilt og undervist ved musikkakademiet i Amsterdam og i Barcelona sammen med David Krakauer. Og ifølge plateselskapets informasjoner, har han også spilt «at the prestigious Victoria Nasjonal jazzscene in Oslo». Trommeslageren Nicholas Remondino har spilt trommer hele livet, og har lært seg det meste selv, eller via det fantastiske Accademia Chigiana i Siena, og han har spilt med musikere som Stefano Battaglia, Alessandro Giachero, Giovanni Di Domenico, Silvia Bolognesi, Fabrizio Puglisi, Michele Anelli og Alessandra Patrucco.
På deres nye innspilling fortsetter de der de slapp på liveinnspillingen fra Pisa. Vi får en slags droneaktig musikk, men kanskje mer organisert enn på deres forrige utgivelse. Og vi tas med på en fin reise inn i et musikalsk landskap ikke mange andre, italienske musikere beveger seg inn i. Deseks «strekkene» går stille og rolig for seg, og i tredjelåten, «here comes the ants» måtte jeg bort å sjekke om det var noe galt med spilleren, for det var nesten umulig å høre noe de første 30 sekundene. Men så begynner jeg også å bli gammel, med svekkede hørselsnerver, så det kan godt være at det er meg det er noe galt med. Men når de kan høres, også med mine ører, så er det en fin og tilbakelent drone vi får lytte til.
Hele veien synes jeg det er en gjennomført sammenheng mellom det vi får høre. Det er frittgående musikk hvor samspillet og kommunikasjonen er tett og fin, og de fire er enige om hvor de vil med musikken sin.
Spennende! -
Geert Ryssen, june 2022, Jazz & Mo’ #20
Een tot de verbeelding sprekende titel, dat in elk geval, een tuin van klanken. Een blik op de bezetting zet ons op het verkeerde been, neen, geen jazzkwartet met hedendaagse post-bop. Wel een sereen weefsel van klanken en tonen dat traag maar gestaag beweegt en een soort abstract esthetisch gevoel opwekt. Bij dit soort muziek denken we spontaan aan musea voor moderne kunst met grote ruimten, lichtinvallen, witte vlakken en goed geplaatste stukken die de geest prikkelen om te begrijpen. Misschien is het beter gewoon te kijken en deze soundtrack erbij te nemen, pure beleving. Sonoria ontwikkelt in zes stukken dat bijzondere gevoel waarbij omgeving in klank wordt omgezet. Of is het klank die omgeving creëert? Serene Italiaanse intensiteit, het bestaat.
-
Andrzej Nowak, 20 may 2022, spontaneous music tribune
Holendersko-niemiecki label Evil Rabbit, prowadzony przez kontrabasistę Meinrada Kneera, lubi zaskakiwać. Czyni to zarówno w wymiarze estetycznym i gatunkowym, jak i personalnym. Każde nowe wydawnictwo przynosi szereg otwartych pytań, zachęca do poznawania nowego i zaprasza do zapamiętywania kolejnych nazwisk na europejskiej scenie muzyki improwizowanej.
Nie inaczej dzieje się w przypadku dwóch najnowszych realizacji Złego Królika. Na pierwszej z nich włoski kwartet Sonoria improwizuje w sposób dalece niebanalny, czasami przypominając bezmiarem swojej tajemniczości brytyjski AMM, ale też stawia pytania o granice gatunkowe i sposób predefiniowania improwizacji. Z kolei grecki duet Floridis/ Dimitriadis nie tylko koncentruje się na samym procesie improwizacji, ale też podejmuje karkołomne zadanie pożenienia akustycznych dźwięków ze sporą porcją elektroniki, co jak dowodzi historia gatunku, bywa sprawą niezwykle skomplikowaną. Dodajmy, by sytuację jeszcze bardziej zagmatwać, iż artyści na obu krążkach twierdzą, iż grają muzykę … skomponowaną.
Le Jardin Sonore
Naszą dzisiejszą opowieść zaczynamy od włoskiego kwartetu na saksofon sopranowy, fortepian, gitarę elektryczną i perkusję, wspartą odrobiną elektroniki.
Na starcie intensywnie wytężamy słuch, bo pierwsze frazy zdają się być wyjątkowo delikatne, dodatkowo podawane wprost z gęstej ciszy. Rezonujące powierzchnie płaskie oraz akustyczny ambient gitary formują się w małe strumienie wzdychających dźwięków. Narracja wydaje się toczyć wedle zapisów scenariusza, ale efektowne brzmienie dużo tu rekompensuje. Recenzent dość szybko odnajduje dla tej porcji fonii szyld w języku szekspirowskim – new chamber directed impro! Początek drugiej części pachnie syntetycznie, być może to efekt połączenia drobnej elektroniki i siły oddziaływania gitarowych pick-upów. Powtarzane frazy i rytualne pętle sycą narrację tajemniczym spokojem - minimalistyczne piano, delikatne pomruki saksofonu i nerwowe deep drums, które budują tu szczególną jakość. Skupiona opowieść zdobiona jest także incydentami gitary, która płynie brudnym strumieniem kojarzącym się z preparacjami Keitha Rowe’a. Intryga tej części albumu wciąga niczym klasyczne filmy noir.
Włoska opowieść powoli wchodzi w stadium dla niej najciekawsze. Trzecia część budzi się w mroku elektroakustycznych zagadek. Dźwięki akustyczne szeleszczą, a tło wypełnia ambient płynący zapewne wprost z gitary. Muzycy generują tysiące mikrofraz, przypominających egzystencjalne rozterki, które nie proszą się o szybkie odpowiedzi. Na barkach muzyków zdaje się teraz spoczywać medytacyjny sznyt, godny estetyki AMM, pełen skupienia i dramaturgicznej powolności. Całość ma swój wewnętrzny rytm, kierunek działania, a także pieczołowitość i otwartość swobodnej improwizacji, wytrzymującej porównania z najlepszymi gatunkowymi konotacjami. Frazy akustyczne mają tu formę pytań, na które odpowiadać stara się wyważona emocjonalnie elektronika. Czwarta, najdłuższa opowieść, podkreśla atrybuty jakości, jakie muzycy osiągnęli w poprzedniej części. Zwarta, kolektywna opowieść, która nabiera pewnej post-jazzowej ornamentyki, ale pozostaje swoista, nerwowa, typowa dla tych artystów. Aktywna perkusja, czujny saksofon, repetytywne piano i zmysłowe, ambientowe tło gitary. Narracja w pewnym momencie delikatnie się łamie, sięga po psycho-jazzowe grepsy, ale szybko znajduje nowy kierunek podroży, tym razem głęboko zanurzony w ciszy. Muzycy szukają echa, zmyślnie kreując dysonans ciepłej akustyki i post-gitarowych strumieni chłodu.
Piąta część kontynuuje owe filigranowe, ledwie słyszalne gołym uchem frazy. Tu lepią się one w dość zwartą narrację głównie dzięki percussion. Pięknie pęcznieją zaś za sprawą gitary. Powolna nerwowość prowadzi muzyków na drobne wzniesienie. Całość pogrąża się w mroku, a życie zdaje się tlić jedynie w ciepłych fraz fortepianowych klawiszy i oddechu wystudzonej tuby saksofonu. Końcowa opowieść grana jest na wdechu, bazuje na repetycji piana, szklistej powłoce gitarowych fraz i głębokich uderzeniach w perkusyjne akcesoria. Zawieszony w próżni, metafizyczny, post-kameralny jazz systematycznie narasta, ale nie osiąga kulminacji. Stawia znaki zapytania, ale nie pozwala na odnalezienie odpowiedzi.
-
Frans de Waard, april 22, Vital Weekly, number 1333, week 17
Even when I think that releases from Evil Rabbit Records are not my cup of tea, I always inspect them. Here's one that caught my attention. Maybe it was the name Sonoria, which I simply think is a beautiful word. This Italian quartet consists of Cosimo Fiaschi (soprano sax), Alessandro Giachero (piano, prepared piano), Emanuele Guadagno (elecric guitar) and Nicholas Remondino (drums, live electronics). They explore the "pure sound of the timbre", which I am unsure what that means. The minimal exploration of their instrument attracted me to their music, connecting dots between electro-acoustic music, modern classical music, and improvisation. There are bits that are surely very much in one or the other musical area, but the whole thing is very fluid. This quartet goes from one musical interest into the next, or even do these at the same time. The title piece has acoustic sounds lingering in the background. The piano plays repeating notes while the saxophone plays a melody that is straight out of the world of modern music. Of course, not being the man to love all too improvised music, my interest lies in what they offer otherwise. 'Here Come The Ants' is a very spooky piece for live electronics, acoustic sounds, slowly fading into an electro-acoustic approach. Think MEV, AMM, but also the more electro-acoustic approaches of Morphogenesis and Kapotte Muziek (in their quietest moments), leaning heavier on the use of instruments. That gives Sonoria a strong, personal sound. A most enjoyable release!
-
Rigobert Dittmann, April 2022, bad alchemy 115
Mit Le Jardin Sonore (ERR 34) richtet Meinrad Kneer, wie schon mit „Live in Pisa“ (ERR 29), das Ohrenmerk auf das Quartett SONORIA und damit nach Italien. Zusammengefun¬den haben sich da der junge Florentiner Sopranosaxofonist Cosimo Fiaschi, der Gitarrist Emanuele Guadagno, der, wenn ich seinen Klangfächer sehe von Byenow über ŌTONN und LAMIEE bis Ananasnna und OORT., umtriebige Drummer Nicholas Remondino. Er sagt: Hexen made me do it, Hexen und der Mittagsdämon. Doch wer hat den Kopf des Ganzen, den Pianisten Alessandro Giachero, im Oktober 2020 mit nur 49 Jahren mitten aus dem Leben gerissen? Er hatte sich einen Namen gemacht mit T.R.E. und Quasimodo, in einem italienischen Anthony Braxton Quartet und dem transatlantischen William Parker Resonance Quartet. Evil Rabbit bewahrt sein Andenken mit diesem Konzert beim Pisa Jazz am 28.4.2019. Der Performanz meditativer, ruhiger Atemzüge in einem Klanggarten, die Luft von kristalliner Transparenz und Träger äußerst gesammelter Sounds. Es sind das Klänge eines sublimen Codes aus diskanten Strichen und tupfenden Tropfen, rhythmisch-rituellem Dongen und ominösen Drones. Soprano und Piano wie geträumte Träumer, nur ein paar Tropfen, die läutend fallen, ein paar Mundvoll sanglich getönter Luft, an der eine unbekannte Störquelle kratzt. Remondinos Electronics? Die vier sind franziskanisch ge¬nug, selbst den Ameisen zu predigen, mit dünnen Klangfäden nahe an der Grasnarbe. Was da fällt, ist Manna für Vogelschnäbelchen, ein tröpfeliger Pixelregen aus (präp. Piano)-Tropfen und Sopranokürzeln und auch wieder kleinen perkussiven und gitarristischen Stö¬rungen. Trappelige, hagelige Beats, Sopranowellen, ätherische Gitarrenklänge und mono¬tones Pianotremolo entgrenzen den Garten in eine phantastische Dimension. Mit leisem Hauch, vorsichtig ausgestreckten Fühlern. Fiaschi flötet pianissimo, Mikrolaute perforie¬ren eine Beinahestille. Remondino pickt und flickert, lässt die Hände flattern, Guadagno knarzt und knackt, Giachero beschleunigt ein monotones Klopfen, eine Röhrenglocke schlägt. Zen? Cage? Ein Trip mit leichtem Wandelweiser-Tritt? Die Snare rollt, es klopft und tropft an Metall und an Holz, die Gitarre dröhnt und dumpft, das Soprano singt als Raukehlchen. Doch das schwellende Crescendo, es bleibt aus, für Erregung und Lärm ist der Garten nicht da.