Reviews

• Victor Aaron, 20 december 2024, something else

  Earlier in 2024, we told you about a daring new electro-acoustic quartet started up saxophonist Peter Van Huffel and their debut album. But the Berlin-based Canadian expatriate’s got more stuff cookin’. Meet his new free jazz trio with double bassist Meinrad Kneer and drummer Yorgos Dimitriades and their debut album Synomilies.
  Returning a strictly acoustic format, Van Huffel has been working with the German Kneer and the Greek Dimitriades in a combo that cuts across different countries, cultures and backgrounds to find a common vision in improvised music.
  The Van Huffel, Kneer & Dimitriades trio is freer, to be sure, but also more contemplative, as the core of this music is the close listening and reacting to each other. The album even opens on hushed note: “E La Nave Va” floats along not beholden to any rhythm but the doleful, instant melody the trio teases out. As Huffel invents a lead line and Kneer comes up with harmonic counterpoints, Dimitriades expertly provides the proper amount of tonal shading to complete the portrait. “Au Comptoir” is pensive at first, but you can sense the three loosening up over the course of the song, which doesn’t mean going off of a cliff, but instead maintaining their composure.
  “Dear Old Werner” has a nervous energy, doubled when Kneer joins in — not to add the low tones — but to saw his strings on high to simulate a second saxophone. Kneer applies that same tactic equally as effectively for the barren soundscape of “A Tree Has A Thousand Ears” and “Convergence.”
  “Umstürzende Einbauten” features Kneer undertaking the lead role with his arco bass while Dimitriades and then Huffel map creative strategies around him. “Beasts And Creatures” is snarled, nasty, guttural and wonderful. With Kneer plucking with force and Van Huffel on baritone sax, the three weave a path from the angular to the outright brutish, yet following down a melodic — if staggered — path.
  The terse “Steel Water” is marked by Dimitriades’ exotic percussion. His use of unorthodox percussion along with the savvy to make the group dynamic more interesting continues into “Convergence”
  Nothing reveals the character and musical personality of musicians playing in an ensemble like the collective improvisation approach. The free jazz unit of Peter Van Huffel, Meinrad Kneer and Yorgos Dimitriades exposes these individuals as those who leverage their aptitude in absorption, interaction and harmonic development to the fullest.

  Victor Aaron, 20 december 2024, something else

• Eric Therer, 12 december 2024, jazzmania.be

  La dernière fois que nous avions évoqué le nom de Peter Van Huffel dans nos pages, c’était en juin dernier à l’occasion de la sortie de « Meandering Demons », un album conçu au sein de son quatuor Callisto. Ce nouveau disque le voit revenir à une formule en trio avec à ses côtés le contrebassiste Meinrad Kneer et le batteur Yorgos Dimitriadis. Van Huffel officie au saxophone, de façon prévisible au baryton, mais aussi à l’alto. Enregistré lui aussi à Berlin, il est le premier opus de ce trio, lequel se revendique ouvertement de l’héritage de la tradition free-jazz. D’entrée de jeu, la première composition « E la nave va », clin d’œil à Fellini, confirme cette inspiration. Juste après, « Umstürzende Einbauten » se veut à la fois un jeu de mots et un clin d’oreille aux frasques déconstruites d’Einstürzende Neubauten. Mais ici, le chaos est maîtrisé et ne profile jamais brutalement. Aux outils et à l’électronique, notre trio préfère la chaleur et la rondeur des instruments acoustiques. Une musique flottante que chaque musicien tente de porter sans jamais submerger les autres. Une musique aérée qui laisse la place à la respiration et aux retraites. Parfois, la cadence s’emballe sans crier gare comme sur « Beasts and Creatures », mais elle finit toujours par revenir à la raison. « Synomilies » est édité par le petit label Evil Rabbit fondé par Meinrad Kneer, une structure qui revendique farouchement son indépendance et qui se bat pour promouvoir le travail de la communauté des improvisateurs. Un label connu également pour son identité visuelle particulière reprenant très souvent une pochette en carton sobre percée d’un rond en son centre.

  Eric Therer, 12 december 2024, jazzmania.be

• Phontas Troussas, 21 november 2024, Diskorycheion

  Κυκλοφορίες της ολλανδικής improv ετικέτας evil rabbit records, που έχει φθάσει αισίως τα 38 νούμερα, έχουμε παρουσιάσει ξανά στο blog. Πιο συγκεκριμένα έχουμε γράψει για τα άλμπουμ των AoaImpro Group “Live at Pariser Platz” (2022) με Έλενα Κακαλιάγκου και Φλώρο Φλωρίδη στο team, για τη συνεργασία Φλώρου Φλωρίδη / Γιώργου Δημητριάδη στο “Tone Sequence Evaluators” (2022), για το CD των Fiorenzo Bodrato / Stefano Battaglia / Andrea Massaria/ Massimiliano Furia “Bartleby the Scrivener” (2013) και τέλος για τη συνύπαρξη Ab Baars / Meinrad Kneer / Bill Elgart στο “Give noQuarter” (2013). Τώρα, αυτή η τετράδα θα επεκταθεί με δύο ακόμη (πρόσφατες) κυκλοφορίες. Να πούμε, επίσης, πως σχεδόν όλα τα covers των κυκλοφοριών της ολλανδικής εταιρείας είναι μαύρα χάρτινα gatefolds, με gimmix κυκλικά κοψίματα, που προσφέρουν στην evil rabbit και μία σχεδιαστική οντότητα.

  Πνευστά, κοντραμπάσο και ντραμς έχουμε και σ’ αυτό το CD, πουαποκαλείται “Synomilies” και το οποίο υπογράφουν οι Peter van Huffel άλτο & βαρύτονο σαξόφωνα, Meinrad Kneer κοντραμπάσοκαι Yorgos Dimitriadis ντραμς, κρουστά. Βασικά, πρόκειται για ένα βερολινέζικο τρίο, αποτελούμενο από έναν Καναδό, έναν Γερμανό κι έναν Έλληνα μουσικό (o Δημητριάδης μάς είναι γνωστός και από «προσωπικούς» δίσκους και από συνεργασίες), που ηχογραφείται στο Berlinaudio (της ίδιας πόλης) τον Ιανουάριο του 2022 και που μας παρουσιάζει οκτώ συνθέσεις του, κινούμενες άπασες σ’ ένα freeπεριβάλλον.
  Κατ’ αρχάς ο ήχος του van Huffel είναι ένα πρώτο στοιχείο, που ξεχωρίζει – υπό την έννοια πως ο όγκος του αποβαίνει καθοριστικός, για την εξέλιξη της ηχογράφησης. Πίσω, λοιπόν, από τα σαξόφωνα του Καναδού άλλοτε γρυλίζουν το μπάσο με τα ντραμς (όπως συμβαίνει στο υπαινικτικότατο “A tree has athousand ears”), δημιουργώντας εντελώς υποβλητικές καταστάσεις, και άλλοτε συνοδεύουν από πιο μπροστινές θέσεις, με εξ ίσου ισχυρά παιξίματα όμως (όπως ακούμε στο βαρύ “Beasts andcreatures”).
  Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, με τα πιο abstract και χαμηλόφωνα κομμάτια να εναλλάσσονται με τα περισσότερο δυναμικά και εξωστρεφή, κινείται ολάκερο το “Synomilies” – ένας δίσκος έντονος, είτε στις κορυφώσεις του είτε στις κοιλάδες του, που σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση.

  Phontas Troussas, 21 november 2024, Diskorycheion

• Rigobert Dittman, October 2024, Bad Alchemy 126

  Hier bleckt einmal mehr das Killerkaninchen von Caerbannog seine Zähne. Wobei auf Synomilies (ERR37) noch weitere 'beasts and creatures' drohen, 'steel water' saufende und Einbauten umstürzende. Einer schreit: Es ist bei den Schiffen ('e la nave va'), ein andrer: An der Theke ('au comptoir'). 'A tree has a thousand ears', ich hab nur zwei Schlappohren, um zu hören, was PETER VAN HUFFEL, MEINRAD KNEER und YORGOS DIMITRIADIS da mit Alto- & Baritonsax, Kontrabass und Drums umeinandertönen. Mit dem Kunstsinn von Gorilla Mask und Callisto, von Dalgoo, dem Julie Sassoon Quartet und Meinrad Kneer Quintet, dem Twirls 4tet oder Being Five und in bereits in diversen Begegnungen erprobter Sympathie. Die basiert auf dem geteilten Faible für vertrillertes, bohrendes, bebendes Vibrato, klappernde, kollernde, klickernde Schläge, beim Wetzen flötende und heulende oder sonstwie knurrende, girrende Bogenstriche, bevorzugt entlang der Abbruchkante hin zu Dissonanz und schillernden Tönungen. So fein, dass man Bucheckern rascheln, Metall schimmern, den Kleinspecht klopfen, sogar Pan selbst summen hört, bis die Kronen aufrauschen und wieder einlullen. Das Bariton biestert, brummt und röhrt, der Kontrabass schnarrt und plonkt, das Becken crasht, Schlaghagel poltert in klangberauschter Waldes- und himmelschreiender Lebenslust. Liquide Altotriller klingeln und prickeln, was Knarren und Piepen, Tockeln, Surren und Tuten angeht, herrscht hörbare Übereinstimmung. Und am Comptoir drängeln sich zuletzt kapitale und kleinlaute Schlucker, mit harten Schalen, pelzigen Pfoten, rauen Kehlen, hitzi¬gem Palaver.

  Rigobert Dittman, October 2024, Bad Alchemy 126