Reviews

• eyal hareuveni, 15 june 2017, freejazzblog.org

  biliana voutchkova is a classically-trained violinist-vocalist-composer-free-improviser, who describes beautifully her art in a short poem:

  …my house is this huge wide
  land of music,
  with many rooms and many
  open spaces,
  with comforting cozy beds of
  notes to rest on,
  with cushy pillows of
  silence all over,
  with slow showers of sounds to
  soak my body in,
  with boiling tea pots at dark
  corners seducing me
  with their lovely melodies to sip from
  their complex, but simple pleasure,
  with loooo-oo-ong corridors of everlasting drowns
  where entering eternity
  comes natural...
  there, in that house, i live my
  exuberant life...

  voutchkova comes from a family of bulgarian musicians, spent 14 years studying in the united states, where she expanded her interests in contemporary music and improvisation, and now resides in berlin. she performs new works by contemporary composers for violin, often written specially for her, and works with performances work, reaching into the realm of dance and movements. she has collaborated with many innovative ensembles as ensemble modern, solistenensemble kaleidoskop, zeitkratzer and the composers-improvisers splitter orchestra, co-founded her dance-music groups grapeshade and osm (open sound & movement collective) and performs regularly with clarinet player michael thieke (the duo released already there, flexion records, 2013).
  for many years voutchkova refused to release any of her improvisations, “believing that the live experience is so strong and vivid that it can never be recreated by a recording”. but on the summer of 2015 she was invited to a residency in the swiss alps, where she enjoyed enough free time to think about her work and how she would like to continue. being in nature all day also contributed to her decision to channel this creative energy and inspiration into a recording of playing solo constantly for about three hours, later edited down to the modus of raw.

  each of eight pieces suggests distinct ideas and sonic territory, all focused on her constant investigation on expanding the sonic possibilities of the violin while using an array of commanding, extended techniques, with her expressive voice. voutchkova's art is totally personal, uncompromising, embraces chaos and weird, raw sounds and immediately gravitates for the most wildest terrains, but on the same time it is totally captivating with its great sense of invention and poetic playfulness. she moves freely from a disturbing drone, explored on the title-piece, to the twisted, layered melodies of the tensed and dramatic “songs of anxiety”, to a hyperactive blending of colliding bowing techniques on “memory imprints” and sketching abstract sounds on exotic-sounding “chaos & beauty”.

  the last two extended pieces offer more varied improvised strategies. “gratitudes and sorrows” borrows techniques and ideas from the rich legacy of norwegian hardanger fiddle, but juggles with the overtones and overlapping sounds in a complete different manner. voutchkova fuses these sounds into a series of intense, strange-sounding yet equally-tempting shamanic dances. “poschiavo medley”, after the swiss alpine town where she resided, weaves gently the local sounds of the city and nearby nature into a playful soundscpae where voutchkova’s violin and voice attempt to assimilate with the winds, bird calls, church bells, patiently coloring and morphing the peaceful scenery with imaginative, new sounds and songs.

  eyal hareuveni, 15 june 2017, freejazzblog.org

• stef, 13 june 2017, freejazzblog.org

  Bulgarian violinist Biliana Voutchkova is probably more known in classical avant-garde circles than among the readers of this blog, but she shouldn't. In fact, again we can credit a free improv label such as Evil Rabbit to present us music coming from a different background. Voutchkova started playing the violin at the age of four, and accumulated all the classical awards that go with the training towards virtuoso level, releasing her first album at the age of sixteen.

  On "Modus Of Raw", she shows her skills on the instrument, but after having unlearned all the key automatisms of the training. Her playing is unlyrical, not here to please, not here to bring what you expect, but offering a deeper, more vulnerable quality. The voice on her instrument is soft and wooden, resonating in multiple strings multiphonics, sometimes moving, sometimes hypnotic. She is so far away from classical violin that it's hard to describe the music, which is uniquely her own, offering an immediacy of experience that is further enhanced by her spontaneous singing that once in a while accompanies her instrument. The music is raw and pure at the same time, trying to catch the paradoxes that underly authentic emotions, suggested by titles such as "Chaos & Beauty", "Gratitude & Sorrows", "Songs of Anxiety".

  A strong album.

  stef, 13 june 2017, freejazzblog.org

• dolf mulder, february 2017, vital weekly 1069

  most releases of this dutch label have – no surprise - a link with holland. concerning these two new releases however the link with holland seems absent. (…)
  'modes of raw' is another piece of cake, with a title that
  made me instantly very curious. and jesus, this one goes directly to your soul! vibrating music from violinist and vocalist voutchkova, an unknown musician for me. because she combines violin and vocals, i immediately had to think of iva bittova. the more as both musicians integrate theatrical aspects in their work. but voutchkova takes us to other, more extreme territories. she
  studied classical violin and became during this period engaged in improvised and modern music in new york. she is involved in several projects, duos (with michael thieke) and trios (with ernesto rodriguez and micha rabuske), some with a theatre or performance component, for example pedesis, a trio with markus personen (guitar) and tom arthurs (trumpet), who we met recently in a duo with pianist simon vincent. 'modus of raw' is the first solo statement of voutchkova and it is a very outspoken and personal statement, which was prepared and recorded in the swiss alps.
  radical music as the title of the album suggests. in seven improvisations voutchkova unfolds a world of very physical, uncompromising, improvisations. abstract but also very expressive and dramatic, with lots of energy concentrated in each movement. the timbres, sound and colours she creates on her violin are of a baffling beauty!

  dolf mulder, february 2017 vital weekly 1069

• herman te loo, february 2017, jazzflits.nl

  'rauw', dat is zeker een kenmerkende kwalificatie van deze nieuwe uitgave van het europese label evil rabbit. de bulgaarse violiste biliana voutchkova nam het album in 2015 op tijdens een verblijf in zwitserland. ze heeft een klassieke achtergrond, maar de muziek op 'modus of raw' gaat in de verste verte niet over (klassieke) virtuositeit. in zeven improvisaties onderzoekt ze de klankmogelijkheden van haar viool, en gebruikt haar stem als extra
  klankbron. het resultaat is minimalistisch, sober, met veel stilte en ruimtelijkheid. dat levert voor de luisteraar soms ongemakkelijke momenten op, want de muziek is hoogst persoonlijk. het is alsof je
  stiekem aanwezig bent bij haar performance, als het ware zit te gluren. dat gevoel maakt 'modus of raw' een fascinerende cd, die geleidelijk steeds meer onder je huid gaat zitten.

  herman te loo, february 2017, jazzflits.nl

• bertl, december 2016, freistil

  modus of raw ist ein treffender titel für diese soloplatte der violinistin biliana voutchkova. unterstützt durch ihre stimme, und im letzten track auch durch umgebungsgeräusche, erzeugt voutchkova eine vielzahl unerwarterter sounds. üblicherweise mit der geige verbundene klangvorstellungen werden gerne konterkariert, zwischenzeitlich auch einmal ein wenig parodiert (humor!). mittels deutlich erweiterteter streich- und grifftechniken, pizzicato, offenbar präparationen (dämpfung?) etc. entlockt die musikerin dem instument eine klangpalette, die von rohen materialgeräuschen – wischen, kratzen, zischen, perkussivem – bis hin zu doch einigermaßen fremdartig anmutend hohlem und auch obertonreichem, das nahezu schon an elekrtonisch generierte sounds erinnert, reicht. mehrklang hat dabei eine besondere bedeutung. voutchkowa geht da oft von einfachstem material aus, gerne quinten, quarten, auch übereinander geschichtet, lässt einzelne elemente in obertöne kippen, verbiegt durch effektvolles glissandieren, bewegt sich recht ausgiebig in mikrotonalen bereichen. so liefert sie sieben improvisationen ab, denen, nach einer gewissen phase des einhörens, durchaus mit spannung zu folgen ist und auch ein bestimmter erzählerischer charakter attestiert werden kann. eine mutige, kompromisslose, letztlich durchwegs gelungene arbeit.

  bertl, december 2016, freistil

• jan hocek, 8 december 2016, jazzport.cz

  nizozemský nezávislý label evil rabbit records založili v roce 2006 pianista albert van veenendaal a kontrabasista meinrad kneer, oba významní hráči na poli avantgardního jazzu a volné improvizace. tedy label nonkonformních muzikantů pro nonkonformní muzikanty. cd odtud se vyznačují nápaditým designem; nyní je to obal z černého kartónu s otvory pro barevná odlišení titulů, jež jsou součástí vložených jednostranných bookletů. znamená to zároveň vítané snížení nákladů, nutné pro takový typ vydavatelství…

  nedávno vyšly dva pozoruhodné tituly, každý z opačného pólu jazzové avantgardy. pod pořadovým číslem 23 spatřilo světlo světa živé album the core tria s hostujícím matthewem shippem a jako 24 sólová studiová nahrávka biliany voutchkovy. první položka představuje free-jazzovou improvizaci, vycházející víceméně z tradičních idiomů, ta druhá absolutně volnou neidiomatickou improvizaci, bořící všechna pravidla. zároveň obě alba reprezentují to nejlepší z obou tvůrčích přístupů…

  (…)

  biliana voutchkova je vokalistka a především houslistka, žijící v berlíně. narodila se ale v sofii, kde studovala klasické housle. ve studiích pokračovala v new yorku, kde se posléze stala součástí tamní scény soudobé a improvizované hudby. v současné době spolupracuje s věhlasnými soubory soudobé vážné hudby, jako např. ensemble modern. před třemi roky hrála v praze (v galerii školská 28) v duu s klarinetistou michaelem thiekem.

  nahrávka jejího aktuálního cd "modus of raw" vznikla v červenci loňského roku ve švýcarsku, a to v malebné lokalitě poschiavo, jež mimochodem patří do dědictví unesco. ostatně závěrečný, sedmý track (a zároveň nejdelší – 14:23) se vztahuje přímo k tomuto místu ("poschiavo meddley"); z meditativně laděného toku prozpěvování a spektrálně rozložených i jakoby scratchovaných táhlých houslových tónů zaznívají též terénní nahrávky (štěbetání a zpěv ptáků, kostelní zvon). v předchozích šesti skladbách si voutchkova vystačí zcela sama, jen se svým hlasem a houslemi. na ty hraje všemi možnými i nemožnými způsoby, takže po většinu času ani neznějí jako housle. mnohdy dociluje až dojmu elektroakustické hudby ("enter", "memory imprints"). úžasným způsobem pracuje s proměnlivou dynamikou (nejvýrazněji v titulní skladbě), využívá minimalistických repetic, ale přece jenom hrubě rozlámaných ("songs of anxiety"), neštítí se hororově mechanických zvuků jakéhosi perpetua mobile ("chaos & beauty") a dokonce inspirace v irských melodických konotacích, byť drsně zašpiněných…

  jan hocek, 8 december 2016, jazzport.cz

• zdenek slaby, 1 december 2016, his voice

  nedejme se mýlit uniformní, černě smuteční ambaláží edice evil rabbit records s prořezaným kolečkem pro název; její 23. a 24. kompakt dosvědčuje, že label má svoji neměnnou vyhraněnost, své priority a ustáleně rozmanitý program na vysoké úrovni. svědectvím nám mohou být hudebníci, kteří tu startovali v uplynulých deseti letech: vedle stabilního meinrada kneera je to například albert van veenendal, ab baars, mark alban lotz, jan klare nebo fiorenzo bodrato.

  houslistka biliana voutchkova na sólovém albu modus of raw, nahraném v červenci 2015 ve švýcarském poschiavu, osvědčuje od prvních tónů svoji "panenskou" syrovost, až nebroušenou řezavost, která její nepřikrašlovaný projev činí zcela individuálním, naturálním a investigativním. ihned ve vstupu téměř vydřidušsky vydražuje, vydražďuje s probíjenou protáhlovaností a pozaskřípěným rozvláčňováním vhrnované představování, rozdřípaně napovězené a pokušitelsky nedořečené. vše se tu vhrnuje, prodrcuje, vysvišťuje, drkotá a rozpraskává, a když se hlas hráčky vloudí do houslové melodie, zazní to jako miniočista. potom se titulní skladba rozligotá, ale kýženou melodii opět narušuje postupně střečkování, piškvoření, mutýrování, houslistka povzdychávavě popojíždí, výtřeskně vídrholcuje, převalivě poklouzává, uválcovává si postup k prodyšněnému zahřímávání. zato songs of anxiety zahajuje vydestilované rumrajování, převracující se v rozmělňované pitoresknění. téma se však rozhrnuje, rozkrabičkovává a devastuje do vrhcábové demolice. nedosti na tom: voutchkova útočí i blamážuje s vydražďováním i poskonáváním do roztočivé harampádnosti, rozdrcované a dokodrcané se strašidlujícím vokálem až do dovrčené došmouranosti. není pak divu, že memory imprints je rozzlobeně rozlomené do výsmyčněné řinčivosti i hloubavé kvílivosti, vykupitelské memoriálnosti i zapotichleného vrzukání, dokud neskončí ve zmátožněném poskonávání. drobítek (oproti ostatním) chaos & beauty charakterizuje pochroumaně záchmurná popojíždivost, úhozově nebo valivě prostřečkovaná a dýmničně prochaotizovaná. zato více než dvanáctiminutové gratitudes & sorrows má dosti prostoru k prokluzivé pokoušivosti, mlazivě nahoufněné i vydíravě prodíravé, skučivě vydřípávané i křečovitě prošustěné s popuzeným vyříkáváním hlasu, od pozasuta nostalgizujícím a zarouhávaným. opětovně je kompozice skladby nazadrmo rozklížována, se stoupající drtvostí rumlavě pronáhlována i protáhlována. napaškálněné stakátování a projíždivé proškrcování je všudybylsky rozkvočněné až do uklízivosti. ještě o dvě minuty delší závěrečné poschiovo medley (viz místo houslistčiny rezidence, kde vše v průběhu tří týdnů nahrávala) se pak vynoří se zádešnou vychrastivostí, prokoumávaně vytřibovanou a proťapkávanou zaumným prozpěvováním, zarážkově poťouchlým. a pak to jde ráz na ráz: sunoucí se hlemýždění s proklepáváním a smirkováním, vyhoukávané probírkování, rozcapávané vynářkování i rozdrncávané perkusivnění, probrnkávané, promrskávané, haluzivě nahlučivé, ztracenkové i najíždivé, výskučně domručované s občasným zaskobováním, drtikolové i smuténkové… až do prohroužené záklepnosti.
  modus of raw je neobvyklé album, je námatné, občas prohouslené, většinou antihouslové, jako celek je rozrušivé, leč nikoli ne(z)řízené. voutchkova má prostě svůj originální rukopis, na který je třeba si zvyknout. ale když její projev zkoordinujete se svým vnímáním, prožijete pozoruhodné dobrodružství.

  zdenek slaby, 1 december 2016, his voice

• thomas millroth, nov. 2016, orkesterjournalen

  the bulgarian born bv works in berlin where she is in many ways typical of the experimental scene where the music takes place in clubs as well as homes. her solo record is a sensation. the tone in her violin is full and as she opens with flageolets over a flux of sounds , she is one with her instrument. and thus i have said that she is not one of the musicians in berlin to have "alienated" her instrument. this is totally violin sound. and her music shows patterns that are traded in the history of solo violin.
  the crux is though that she made it sound very different. the leaps are there, the natural use of the bow, the will to mix staccato and legato, but it is as though she succeeded in melting it all into something different and new. she chews the notes in the same way as the trombone player günter christmas. she expands the sound and mixes it with her voice , not to achieve polyphonic sound, but to achieve a sharper sound from the strings.
  she is not one of those either who turns analog music into a sound of electronics. but she has indeed listened to other instruments. do i hear the minimalism of such players as evan parker when she puts the mute on the violin and lets the bow dance over the strings ? you can clearly hear her mixing classical tradition with the most subtle improv.
  i think that bv and her violin improvisations are today 's answer of what improv achieved several years ago, a peak in this art. she answers, and at a distance she is full of her own references.
  and indeed this is a glimmering performance, one of the most personal and beautiful albums i have heard in a very long time. a solo performance carried by necessity. this will be a classic album…

  thomas millroth, nov. 2016, orkesterjournalen

• carolina argento, 6 november 2016, sands-zine

  chissà se le due tizie si conoscono già?
  probabilmente sì, entrambe suonano a berlino in questi giorni (la prima l'8 e il 10 e la seconda il 6 di novembre), e devo dire che mi piacerebbe vederle duettare, dal momento che si tratta delle proposte più interessanti ascoltabili al momento in fatto di violino e neue musik.
  la prima è californiana, ma frequenta piuttosto assiduamente la scena berlinese, mentre la seconda è bulgara ed è piuttosto facile vederla esibirsi nei palchi del centro-nord-europa.
  della farhadian me ne sono già occupata (vedi recensione) e torno a scriverne con piacere a proposito di questo disco in solitudine contenente 12 brani per violino ed elettronica interattiva, selezionati da un ciclo ben più ampio che comprende sia materiale composto sia materiale improvvisato. le registrazioni, parte effettuate in studio e parte in pubblico, provengono da 5 situazioni diverse, e almeno una di esse è stata incisa in concerto e rielaborata in studio. il software utilizzato è un max/msp e, seppure il concetto di rielaborazione elettronica in tempo reale non sia nuovo, la creatività e la fantasia della farhadian sono sufficienti nel realizzare una paesaggistica sonora in grado di affascinare, stimolare e coinvolgere l'ascoltatore. le registrazioni sono state effettuate in parte a berlino e in parte nell'area di san francisco.
  è invece la prima volta che scrivo qualcosa a proposito di biliana voutchkova. i 7 brani di "modus of raw" provengono tutti da uno stesso concerto tenuto in svizzera nel luglio del 2015. il rapporto fra la durata totale e il numero dei brani lascia intendere come questo disco contenga anche improvvisazioni lunghe e articolate, laddove quello della farhadian è composto essenzialmente da brevi miniature. la differenza maggiore sta comunque nell'interazione che, quando sussiste, nel caso della violinista bulgara non avviene fra lo strumento e un software ma fra lo strumento e la voce della strumentista stessa. in pratica "modus of raw" ha una minore ricchezza sonora, mancando quello che può essere considerato come l'eco o lo specchio elettronico, ma questa assenza viene compensata ampiamente dal profluvio delle tecniche esecutive. anche nel caso della voutchkova i motivi d'interesse seguono l'onda di una creatività sfrenata.
  la luna piena dell'espressività femminile, della quale scriveva bolelli in "musica creativa", s'è ormai trasformata in universo.
  se queste due suffragette incroceranno mai le corde dei loro violini, ammesso e concesso che non l'abbiano già fatto, spero proprio di poter vivere quel momento.

  carolina argento, 6 november 2016, sands-zine

• andrzej nowak, 4 november 2016, trybuna muzyki spontanicznej

  biliana voutchkova wzięła się z nieba, a muzykiem została w momencie swoich narodzin. kształcona muzycznie na ziemi ojczystej, bułgarskiej, doskonaliła się po wielokroć na ziemi amerykańskiej. dziś dociera z kosmopolitycznego berlina i ma dla nas niezwykły prezent. modus of raw. skrzypce i głos.

  czas i miejsce zdarzenia: poschiavo, szwajcaria, u podnóża alp. lipiec 2015r. trzytygodniowa rezydencja.

  człowiek i instrumenty: biliana votchkova, skrzypce i głos.

  efekt wydawniczy: siedem fragmentów opatrzonych tytułami, wydanych na krążku modus of raw (evil rabbits records, 2016). na pięknej, oryginalnej okładce informacja, iż zamieszczona tu muzyka, to kompozycje biliany. obcując z dźwiękami, mamy wrażenie, iż muzyka ta została skomponowana w drodze improwizacji, a odium evana parkera improwizującego solo na saksofonie sopranowym będzie dla nas – przynajmniej w warstwie dramaturgicznej - istotnym punktem odniesienia. uwaga porządkowa: pięć pierwszych fragmentów trwa tyle samo minut, co dwa finałowe, stanowiąc istotne przygotowanie do eksplozji dwuetapowego zakończenia tej opowieści. prześledźmy je wszystkie, fragment po fragmencie

  enter – wejście do groty, w oparach nierzeczywistości, budowanej szorstkim, niebanalnym soundem instrumentu strunowego. niczym panna, która czeka na swojego wyzwoliciela. dźwięk dobywany ze strun skrzypiec łączy się z dźwiękami wydawanymi przez usta. zniechęca jednak adoratora, choć list pożegnalny grzęźnie w gardle.

  modus of raw – biliana gra … nie dotykając strun. tańczy nad gryfem, rozmawia ze swoim głosem wewnętrznym, toczy spór, który nie ma prostego rozwiązania. struny grymaszą, ale skrzypaczka świetnie się czuje sama ze sobą. ów dyskretny urok samotności sprawia, iż odrzucony kochanek idzie w błogą niepamięć.

  song of anxiety – a jednak skrzypce, ich dźwięk, delikatny skowyt, radosny, choć ze łzami w oczach, kroi rzeczywistość na nierówne połowy, szukając punktów odniesienia w dalekiej przeszłości. opary pogłosu, dodatkowej przestrzeni budują niezbędny dystans. biliana łamie to pozorne piękno ostrym pasażem, wprost z rozgrzanego gryfu. zdaje się, że skrzypaczka ma w rękach jednak instrument dęty. sonoryzuje! jej głos ostrożnie się łamie, jakby przepraszał za wszystkie chwile zwątpienia, plecie żałobną pieśń, która niezwłocznie zmienia konwencję. szczotkowanie gładkiego "z" i złowieszcze skrzypienie odnajduje zakończenie tej opowieści.

  memory imprints – problemy z pamięcią, tłumione wyzwiska, konflikt z nieistniejącym, w posmaku mnemonicznej agresji. tylko wyciszenie emocji może uratować ten ulotny moment dyskomfortu. znów potrzebna jest wymiana poglądów z głosem wewnętrznym, przekomarzania i utarczki bez punktu odniesienia. skrzypce brzmią jak flet i to tylko podkreśla dysonans poznawczy.

  chaos & beauty – krótka, zwarta, subtelna epistoła, gdy depresja sięga już dna, a skrzypce polerują samo piekło. ich dźwięk przypomina zagubioną harfę.

  gratitudes and sorrows – opowieść o utraconych szansach, tu właśnie nabiera rozpędu i gęstnieje. skrzypce przypominają o swoim typowym brzmieniu. zgoda na ten pokrętny los, może nie trzeba już zmieniać okrutnego świata. zgrzyt, akustyczny dysonans, niczym katharsis. znów spór się z nieobecnym o charakter konwenansu, w który popada podmiot liryczny tej historii. wieczna piękność tylko rodzi frustrację. próba autoakceptacji jako antidotum. podniesiony głos, akustyczny ferment, jednak nie ma zgody się na taki świat! potrzeba piękna, prawdziwego, niewymownego piękna! iskry! fajerwerki! hałas!

  poschiavo medley – czas na kojące zakończenie. przez otwarte okno dociera akustyka tego, co na zewnętrz. ptaki, zegar wybija południe, dzwon kościelny, szmer przemieszczających się osób, po zdartym od słońca placu miasta. skrzypce dobywają dźwięk z samego dna, macają rzeczywistość pojedynczymi akordami. głos wewnętrzny recytuje wiersz miłosny, groteska powraca. a może ów odrzucony kochanek jednak powinien powrócić? to nie jest konieczne, ale…. mógłby. tęsknota, charczenie, pojękiwanie, oczekiwanie… surowe dźwięki ocierają pot ze skroni. z ulicy, a może jednak z instrumentu, atakuje stłumiony rytm. bębnienie, uporczywe stukanie, by odstraszyć złe duchy, by zyskać na czasie. one nie uciekną, ale będą wiedzieć, że nikt się ich nie boi. głos kwili w bardzo niskich rejestrach, mruczy. skowyt wiecznie niespełnionego pragnienia. opowieść dobiega końca, jest odpowiedni moment na finalną akceptację tego marnego życia.

  modus of raw – niezwykła, siedmioprzystanowkowa przygoda na skrzypce solo i głos kobiecy. niezbadane są bowiem pokłady sonorystyki skrzypiec i koherentnych odgłosów prosto z ust. tego prostego instrumentu, który towarzyszy człowiekowi niemal od jego narodzin. a przynajmniej od kilkuset lat. i głosu, który jest częścią człowieka już bezwzględnie od samego początku. nic wszakże by te atrybuty dźwiękowe nie znaczyły, gdyby nie stały się udziałem muzyka o niebywałej wyobraźni, wrażliwości i artystycznej bezczelności, która skutecznie chroni go przed samoograniczaniem się w żmudnym procesie budowania historii tego muzyki.

  biliana, kojarzona na ogół z muzyką współczesną, by nie rzec klasyczną, od pewnego już czasu odważnie brnie w gęste czeluście muzyki improwizowanej. solowa płyta, która przed momentem była przedmiotem naszych eksplozji zachwytu, nie jest pierwszym jej wydawnictwem na tym polu. jest, po części, efektem wielu już konkretnych doświadczeń i spotkań muzycznych. dorobek wszakże edytorski tych ostatnich nie jest nadmiernie rozbudowany i z dzisiejszego punktu widzenia, nasze uszy warto – jak sądzę - zawiesić przede wszystkim na dwóch płytach. pierwsza z nich, to duet z klarnecistą michaelem thieke already there (flexion records, 2013), druga zaś - produkcja eksperymentalnej, portugalskiej stajni creative sources, 77 kids (2015), gdzie biliana spotyka się z altowiolinistą ernesto rodriguesem (szefem cs, przy okazji) oraz flecistą, klarnecistą i saksofonistą michaelem rabuske. jak tylko te dwa krążki wylądują w moim odtwarzaczu, bez zbędnej zwłoki, poinformuję wszystkich o wrażeniach z odsłuchu.

  przygoda z muzyką biliany voutchkovej, rozpoczęta ekscytującym, wrześniowym koncertem na festiwalu mózgowym w bydgoszczy, trwa w najlepsze. ciąg dalszy na pewno nastąpi.

  andrzej nowak, 4 november 2016, trybuna muzyki spontanicznej

• ed pinsent, 11 october 2016, thesoundprojector.com

  very impressed by modus of raw (evil rabbit records err 24), the first solo record by the violinist biliana voutchkova. she has surfaced before in small group collaborations, for instance with michael thieke in 2013, and with viola player ernesto rodrigues and the woodwinds player micha rabuske in 2015. she's played with an impressive number of international musicians, including free improvisers, but this solo approach is clearly an area where she thrives. the press call it a "highly individual musical language", which is true, but there's also a strong sense of emotional strength, of independence; she doesn't need others, and might be happy speaking into the void. the void in this case was a studio in switzerland; she recorded the set herself, and proceeds with utter conviction, nothing distracting her from her pursuit of her elusive quarry.
  in terms of technique, a musician like voutchkova has nothing to prove to the world; a gifted child prodigy who's been playing since age four, she's already been through the classical repertoire thing during a distinguished career, involving awards, scholarships, residencies, and international travel. a long time in the usa; she now resides in berlin. i'd like to think she's moved to a higher plane already, by the time we tune into the sounds on modus of raw; transcending classical, composition, improvisation and other modes, to arrive at a completely unique way of playing. it seems to my superficial ears to be a rich combination of things – classical / improvised techniques and methods, a mixture of musical and non-musical sounds (drones, noise, melodies), and above all the development and articulation of her private language. sometimes she works away at a repeated phrase in a deliciously nagging manner, determined to reach some core of meaning, that might be hidden like a nut in a shell, prising it loose. she vocalises, too, by the way; her wordless and whispered extemporisations add a great deal to the performances, though this remains principally an uncategorisable violin record.
  as to content and ideas, biliana voutchkova strikes me as one of those profound and insightful artists who deals in silence, precision of thought, and a taut compacted mode of expression; only these taut-lipped approaches are suitable for the complex content she's attempting to delineate, where there are clearly a lot of unknowns, and you need a degree of courage to get to the heart of the matter in these dark truths. titles like 'songs of anxiety', 'memory imprints' and 'chaos & beauty' may give use a glimpse into what she's driving at, but listen to the powerful, abstract elusiveness of the music and be guided where she leads us, if you can follow. take a long hard look at some unknown corners of the world, and savour the fragile beauty of biliana voutchkova's strange music.

  ed pinsent, 11 october 2016, thesoundprojector.com

• luc bouquet, october 2016, le son du grisli

  cherchant à capter et à fixer l'inédit, la violoniste biliana voutchkova entraîne avec elle un archet rageur. bien sûr, ce dernier racle la corde, trouve un axe et s'y installe. entre nervosités et polyphonies malades, la corde va être mise à rude épreuve, elle va être fouillée, creusée, choquée, dépouillée, creusée jusqu'à la rupture.
  il y aura des éraillements et des emballements mais jamais d'enlisement. parfois, la voix de la musicienne accompagne l'instrument ou, au contraire, s'en détache : la voix va alors vagabonder, minauder, se fendiller et s'évaporer sans préavis. en fin d'enregistrement, la violoniste prend acte des bruits du petit village suisse de poschiavo (cloches, oiseaux, conversations) puis commente, copie, se fond dans un ordinaire qu'elle semblait pourtant vouloir éviter en début de disque. de belles promesses ici.

  luc bouquet, october 2016, le son du grisli